BİRAZ SABAH’TI BU GÜN

Biraz Sabah’tı bu gün biraz gece, uyandım.
Alacalıydı işte gün.
Balkona çıktım.
Fanusun içerisine hapsettiğim balıklarıma günaydın dedim.
Sonra kendimden utandım.
Her sabah ki gibi suyun üstüne gelip gözümün içine baktılar.
Son günlerde ki insanların yaşadıkları gibi.

Sonra çiçeklerime merhaba dedim…
Söyleşirim ama sohbetleri renkleridir onların.
Su vermezsem solarlar.
Baktım yaprağı kurumuş menekşemin…
Sonra kendimden utandım…
Utandım çünkü renklerini soldurduk dünyanın…

Acı bir kahve yaptım kendime…
Acı olsun ki hatır gönül bileyim,
Bilmeyenlere de bir acı kahve göndereyim uzaklardan…
Bol köpüklü olsun üzeri…
Denizlerim,dağlarım,nehirlerim gibi…
Bol verimli…
Sonra yine kendimden utandım.
Ses çıkarmadığım için doğanın kıyımlarına,
İnsan kıyımları gibi…

Sonra kuşlar katıldı sohbetime çığlık çığlığa..
Şiirimin içine kondular…
Şarkı söyledik biraz…
Özgürlük şarkıları…
Kanatlarımıza tutunun dediler…
Uçalım hadi gel…
Sonra kendimden utandım…
Vurmuştuk biz onları,
Yinede küsmemişler.

Gün ışıklarını saldı toprağa,ağaçlara insanlara suya.
Gözlerim takılı kaldı işlerini bir an önce bitirip eve dönmek koşmalarıydı film.
Oysa zaman akıyordu.
Mekan ve zaman içinde kaybolanların konvoyun da..
Sonra kendimden utandım…
Sokak çocuklarım vardı oysa…
Çocuk gelinlerim,
Ağlatılan kadınlarım,
Evine ekmek götüremeyen babalarım,
Ayağında iskarpini olmayan ,soğuktan üşüyen çocuklarım.
Alın terleri sel olmuş işçim…
İnsan olmanın değeri değersizleşmiş fark etmemişim..

Çengelli iğne ile dudaklara kilitlenmiş…
Sevgi sözcüğü bedava bu gün.
Tükenmiş…
Handan Göçmen
27 Haziran 2020 / ÖZGÜR İFADE