Atatürk, biraz solcuydu, biraz sağcı…
Hepsinden, her şeyden biraz var onun sisteminde.
Hiçbir şeyin içinde yer alamayacak kadar özel bir insandı.
İyi olan ne ise onu aldı, ayırıp koydu bir köşeye.
Kimseyi takip etmedi, takip edilen oldu.
Bir şeyci olmak, bir takım ekollerin peşi sıra gitmek ona göre değildi. Çünkü özgürlük ve bağımsızlık onun karakteriydi. Kendini başkasının icat ettiği sınırların, duvarların içine koyamayacak kadar özgür ruhluydu.
Atatürk, Atatürk’tü. Hiçbir yolu yüzde yüz olarak benimsemedi, kendisi yol oldu.
Şimdi yaşasa, herhangi bir partinin içinde yer almaz, kimsenin peşinden gitmez, yine kendi bildiğini okurdu. Ve onun bildiği şeyler de en okunmaya değer şeylerdir zaten…
O bir savaş dâhisiydi. Ve “Milletin hayatı tehlikeye maruz kalmadıkça savaş bir cinayettir” diyecek kadar da bir savaş karşıtı aynı zamanda… Yurtta barış, dünyada barıştı isteği…
Türk milliyetçisiydi, ama hiçbir zaman diğer milletleri aşağılamadı, onlardan nefret etmedi.
O bir dünya insanıydı, hümanistti, tarihin en başarılı ve yetkin lideriydi.
Başka bir zaman, başka bir coğrafyada var olmuş olsa, belki bir bilim adamıydı ve zaman makinesinin mucidiydi muhtemelen.
Yaşıyor olsa da onunla sohbet edebilsem… Uzayı konuşsak, kara delikleri falan… Felsefe üzerine de sohbet ederdik, siyaset harici her şeyi konuşmak isterdim onunla. Anlat dedem derdim, bana kadınları anlat, niye böyleler, nedir dertleri, ne istiyorlar? Sorma evlat sorma derdi dedem, kadınları ne sen sor ne ben söyleyeyim. (#ErsoyARSLAN)