Caroline Laurent Turunc
Süslemeler ve eski yazılarla yerde yatarken nefes kesici, buzlu bir sabahtı. soluk el yazısıyla güneşin gölgesi kayaların üzerinde Yavaş yavaş belirsiz geçmişin çizgilerinde kayboluyordum Ve alışkanlıklarının kölesi olanlar Batan bir geminin arkasından belli bir mesafeden hafif bir duman yükseldi. Sert deniz dalgalarına karşı savaşıyordu Ve yalnız bir balıkçı teknesi, kayıp geçmişini arıyormuş gibi kendi ekseni etrafında dönüyordu. Kasırganın şiddeti her şeyi bir takvim sayfası gibi havaya uçurur. İsimsiz yapraklar saplardan düşer Yedi göçmen kuş, gün boyunca bilinçsizce gölgeye aç kalıyor Yassı ağacın altın gölgesinin yansımasını görünce şaşırdım. Aynaya sıkışmış cüceler Kana susamış canavarların ulumaları ile Sonra güneşin yavaşça sarardığını gördüm, o kadar güzeldi ki güzelliğinden hiçbir şey kaybetmiyordu . Dünyanın rengi göçmen atalarımın yüzü gibiydi. Bir titreme sardı beni Ölümün soğuk sessizliğini kemiklerimde hissettim. Günah neydi, herkesin burada ne işi vardı? Yol mu kötüydü yoksa ışık mı kötüydü? Düşündükçe acı çekiyorum... Yazın kavurucu sıcağında yürekleri üşüyen bu ruhlar kimdir? Ve neden rüzgar beni esiyordu Sevdiklerimin özlediğim yüzlerini, gülümsemelerini ve gözlerini düşündüm. Fatma Teyze'nin evine doğru yürüyorum. Kavşakta oturan Ahmed Amca'yı dün gibi hatırlıyorum. Sonra bizsiz asla yemek yiyemeyen babamı düşündüm. Babam sabah işe gitmeden önce. Çocuklarım sıraya girin diyor, her birinize beşer lira vereceğim.Cüzdanında yeterince parası yoksa bir dahaki sefere daha fazlasını vereceğini söylediğini asla unutamayacağım. Sonra en çok kimi sevdiğimizi sorardı. Daha çok kendisini mi yoksa annemizi mi? Babamdan bu soruyu tekrar duymak istediğimi fark ettim. Annemiz bizi dövünce neden babamıza şikayet ettiğimizi şimdi anlıyorum.
Önce nerede olduğumu hatırladım. Daha önce hiç koklamadığım bir esinti, bana bir yol ayrımındaymışım gibi hissettirdi. Yoksa beynimin ortasındaki bir rüya mıydı? sessizlik eksikliği; Belirsiz mevsimlerin yıkımında Bütün odaların çatısı yoktu, duvarlar renksizdi, kapılar açılamıyordu. Ayrılıklar başlar; Hepimiz bir keder ülkesinden geliyoruz Yoksulluğa düşenler ve birbirinden izole olanlar. Sonra ölümsüzlüğün tohumunu bulduğumu düşünüyorum, hepsini ekiyorum.
Her eve, her vazoya, her saksıya, her bahçeye her birey için bir fidan dikiyorum. Ölümün sarhoş kokusunu hiçbir canlı koklamamalı. Bir hışırtı sesine arkamı dönüyorumVe diyorum Ey bedenim, yüce ruh, her nefeste titriyorum. Aceleyle vedalaşmaktan, o tuhaf çiçekleri tepelere taşımaktan. Ve ağlayan bebekleri görmekten yoruldum , Ey kehribar kokulu ruhların efendisi. Her gece yolcu bekleyen yollar biraz öksüz kalsınlar...
Caroline Laurent Turunc#caroline_laurent_turunc
]]>