Sevgili okurlarım, geçen yıl yazdığım bu şiiri tekrar yerine, yenisini yazmayı çok isterdim.
Fakat maalesef bir yıldan fazla zaman geçmesine ve çok uğraşıya rağmen, emanete hâlâ sahip çıkamadık.
Ama bir avuç kalmış da olsak, ölünceye kadar o yolda çalışmayı bırakmayalım. O pes etmedi, biz de etmeyelim. Sadece dediklerini yapsak yetecek!
Yüzüncü yılı kutlarken (!) Atam’a
Kutlanırken Cumhuriyetin yüzüncü yılı,
95’imdeyim, ben sensiz yaşadım 85 yılımı,
aradım seni her gün, kalbim hasretinle dolu,
üzülerek duydum, ”İzindeyiz Atam” yalanını!
Emanet ettin vatanı geleceğin gençlerine,
bilerek ülkenin başına neler geleceğine.
hatalarla doluysa yüzyıl, nasıl kutlarlar onu,
bıraktığın gençlik sâhip çıkamadı emanetine!
Yaşadım görerek senin yolundan ayrılanları,
bağımsızlığı senden on yıl sonra bırakanları.
Emperyalizmi yok etmek iken kurtuluş yolu,
gereksiz girmiş olduk yabancının hizmetine!
Temel attın, ülkenin köyden kalkınmasına,
gelenler engel oldu, uyanışın yaşanmasına.
Köylüye destek iken kalkınmanın doğru yolu,
Onları eğitimsiz bırakmak, ihanetti emanetine!
Cumhuriyeti, ordunun bekçiliğine ettin emanet,
ama bırakmadılar orduda koruyacak kuvvet.
Senin düşmanların oldu askerin birçoğu,
halk suskundu, ordunun gücünü yitirmesine!
Olacakken bir güç bir okul, yol gösterici,
Basın olamadı bilgisiz halka öğretici.
Çağdaş değil, medrese oldu okulların çoğu,
Seyirci kalmak, kundaklamak oldu eğitime!
Dini öğretmek içindi Kur’an’ı Türkçe yapman,
dini yalandan temizlemek için verince zaman,
yobazlardan kurtulmakken kalkınmanın yolu,
Laikliği yok saymak, yıkımdı dinin ülfetine!
Sandılar, seni unutmazsak da ilerleme olacak,
senin dediklerini yapmasak da, ülke kalkınacak.
Yapmadılar söylediklerini, bıraktılar senin yolunu,
Bu yolsuzlar dememeli, “Sâhip çıktık emanetine”!
İzindeysek, olmazdı halk yoksul, ülke harabe,
Vekiller yaparken Partinde, koltuk için darbe.
Düşünmediler, sonun bağımlılık olduğunu,
düşmanlar el attı ülkenin yönetimine!
Seksen kere hatırlatsam da senin dediklerini,
değiştirmedi onların yanlış hareketlerini.
Demişken en büyük sorun halkın suskunluğu,
uyanmadılar sâhip çıkmaya, ülkenin selametine!
Bağımsızlık ve özgürlük olmadı karakterimiz,
yapılmayanlar deftere yazılanları kılıyor değersiz.
İzindeyiz demek neye yarar, olmayınca doğru, İnanılmaz,
deseler de, “Sâhip çıktık emanetine”!
Vermek isterdim her nefesimi senin yaşamına,
vermemek için, bu ülkeyi isteyen düşmanıma.
Kurtuluş yok, gençler duymadan buyruğunu,
o zamana dek denmez, “Sâhip çıktık emanetine”.
Ümidi sönmez kalbinde bir avuç seni anlayanın,
varken sevgin, gönüllerde senin ölmez varlığının,
ümit gerçek olur eğer, halk, öğrenirse sözünün değerini,
yürürse yolunu, ancak o gün diyebiliriz, “Sâhip çıktık emanetine”.